ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Ηλία Παπαευθυμίου

ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΕΑΑΑΠ

Αντ/γου ΕΛ.ΑΣ ε.α.

Κάθε χρόνο στις αρχές Δεκεμβρίου τιμούμε στον προαύλιο χώρο του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη την επέτειο των ηρωικών μαχών που έδωσαν τα Σώματα Ασφαλείας (Χωροφυλακή και Αστυνομία Πόλεων) και οι άλλες εθνικές και συμμαχικές δυνάμεις στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1944 κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όργανο του ΚΚΕ, το οποίο επιχείρησε να καταλάβει με τη βία την εξουσία και να εγκαταστήσει κουμμουνιστικό καθεστώς στη χώρα. .

Δυστυχώς φέτος, λόγω των περιοριστικών μέτρων προς αποτροπή εξάπλωσης του κορωνοϊού, δεν θα πραγματοποιηθούν οι καθιερωμένες εκδηλώσεις στον ιστορικό αυτό χώρο. Εκδηλώσεις που αποσκοπούν στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και αποτελούν μνημόσυνο τιμής και ευγνωμοσύνης στους ηρωικούς μαχητές και τα εκατοντάδες θύματα αυτού του επικού αγώνα που με το αδάμαστο εθνικό τους φρόνημα και το απαράμιλλο σθένος τους κατάφεραν να φράξουν το δρόμο στις αντάρτικες κομμουνιστικές ορδές προς την εξουσία και την εφαρμογή των σχεδίων τους. Κατάφεραν με άλλα λόγια να διαφυλάξουν τη θέση της Ελλάδας στον δυτικό ελεύθερο κόσμο, να προστατεύσουν τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό από την μαρξιστική- υλιστική λαίλαπα και να ακυρώσουν την απόσπαση εδαφών της βορείου Ελλάδος από τον εθνικό κορμό προς εξυπηρέτηση των σχεδίων του Στάλιν και των βόρειων γειτόνων μας.

Δεν θέλω να σας κουράσω επαναλαμβάνοντας τα θλιβερά γεγονότα εκείνων των ημερών, που έμειναν στη ιστορία ως «Δεκεμβριανά» ή «Η μάχη των Αθηνών». Οι επέτειοι όμως μας δίνουν την ευκαιρία να αναλογιστούμε τις θλιβερές συνέπειες αυτών των γεγονότων, τα οποία, πέραν των χιλιάδων θυμάτων και των τεράστιων καταστροφών που προκάλεσαν, δεν επέτρεψαν στη χώρα να διεκδικήσει το μερίδιό της από τα λάφυρα της νίκης με τους συμμάχους της, και το πιο τραγικό συντηρούν ακόμη ένα βαθύ διχασμό στο λαό σε «αριστερά» και «δεξιά» στρατόπεδα, με όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις εκατέρωθεν, που ταλανίζει τη χώρα μας πάνω από 70 χρόνια.

Αυτόν το διχασμό, που όπως κάθε διχασμός προκαλεί εμπόδια στην πρόοδο και την ευημερία, πρέπει να προσπαθήσουμε να τον μετριάσουμε, αν όχι να τον εξαλείψουμε. Για να το πετύχουμε όμως αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε τις ιδεοληψίες και τα μίση που έχουν φωλιάσει στην ψυχή μας, που συνεχώς αναμοχλεύουμε και υποδαυλίζουμε. Τι όμως είναι αυτό που προκαλεί αυτή την υποδαύλιση.

Κατά την άποψή μου, η οποία διαμορφώθηκε από τη μελέτη των ιστορικών αυτών γεγονότων, αλλά και μέσα από την πολύχρονη θητεία μου στην Αστυνομία, η συντριπτική πλειοψηφία των ενταχθέντων στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατά την περίοδο της κατοχής δεν ήταν κομμουνιστές. Τους περισσότερους τους δελέασε η ιδέα της αντίστασης κατά των κατακτητών, αλλά και της πάλης για την επικράτηση των διακηρυσσόμενων από την ηγεσία του ιδεών περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Ας μην ξεχνάμε την αίγλη που ασκούσε τότε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στις εξαθλιωμένες μάζες με τις διακηρύξεις του. Άλλους, βέβαια, τους εξανάγκασε με τη βία και τις απειλές να ενταχθούν στις τάξεις του. Όλοι αυτοί, που δεν είχαν συμμετάσχει σε ποινικά αδικήματα, δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις μετέπειτα διώξεις και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς που υπέστησαν τόσο οι ίδιοι όσο και τα παιδιά τους, ακόμη και ένας μεγάλος κύκλος συγγενών τους. Έτσι φώλιασε μέσα τους η ιερή αγανάκτηση και το μίσος για τους διώκτες τους, αισθήματα που δεν μπόρεσαν να τιθασεύσουν και μεταλαμπαδεύονται πλέον στους απογόνους τους. Υπάρχουν ακόμη και κείνοι που πιστεύουν ότι ο αγώνας εκείνος δεν δικαιώθηκε και πρέπει να συνεχισθεί με κάθε μέσον. Αυτοί όμως είναι λίγοι που αδυνατούν να πιστέψουν ότι κυνηγούσαν μια χίμαιρα, μια ουτοπία. Συντηρούν ακόμη την πίστη σ’ ένα καθεστώς που κατέρρευσε παντού όπου εφαρμόσθηκε, γιατί στηριζόταν στην ισοπέδωση και την ανελευθερία, που επιβαλλόταν με τον ασφυκτικό έλεγχο και την καταπίεση των μαζών, πολιτική που αντιστρατεύεται την ελεύθερη ανθρώπινη φύση.

Από την άλλη, όσοι βρέθηκαν στο άλλο στρατόπεδο και συλλήβδην χαρακτηρίσθηκαν «δεξιοί» δεν εντάσσονται όλοι σε μια κατηγορία. Αποτελούντο κατ΄ αρχήν από τις κυβερνητικές δυνάμεις και τις δυνάμεις των υπηρετούντων στα Σώματα Ασφαλείας και στον Εθνικό Στρατό, που δεν είχαν άλλη επιλογή. Αποτελούντο επίσης απ΄ όσους είχαν στελεχώσει κατά την περίοδο της κατοχής άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, οι οποίες πολεμήθηκαν από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, προκειμένου εκείνο να έχει τον αποκλειστικό έλεγχο μετά την απελευθέρωση για να επιτύχει τους σκοπούς του. Υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πλαισιώσει τα τάγματα ασφαλείας, είτε για να προφυλαχθούν από τις διώξεις των ανταρτών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (πολλοί προέρχονταν από τις αντιστασιακές οργανώσεις που αυτό είχε αποδεκατίσει), είτε για να βοηθήσουν τις κυβερνητικές δυνάμεις στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τον πληθυσμό, ιδίως της υπαίθρου, από τις βιαιότητες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, καθώς και στον αγώνα τους κατά της κομμουνιστικής επιβουλής. Η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών υπήρξαν αγνοί πατριώτες που με τους αγώνες και τις θυσίες τους κατάφεραν να διατηρήσουν το αστικό καθεστώς στη χώρα. Υπήρξαν βέβαια και εξαιρέσεις που αμαύρωσαν αυτόν τον αγώνα. Αρκετοί, ειδικά από τους ταγματασφαλίτες, υπερακόντισαν το σκοπό για τον οποίο υποτίθετο ότι αγωνιζόταν και προέβησαν σε ακρότητες και εγκληματικές πράξεις, μερικοί δε δεν δίστασαν να συνεργασθούν και με τις δυνάμεις κατοχής. Αυτό έδωσε την αφορμή στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να χαρακτηρίσει όλους τους ταγματασφαλίτες «προδότες». Άλλωστε, ήταν προσφιλής τακτική του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ να δίδεται αυτός ο χαρακτηρισμός συλλήβδην σε όλους όσους το αντιστρατευόταν ή δεν εντάσσονταν στους κόλπους του.

Όλο αυτό το οξύτατο διχαστικό κλίμα που διαμορφώθηκε τότε και το οποίο δεν κατάφεραν οι πολιτικές δυνάμεις να κατευνάσουν δεν ήταν άμοιρο του επακολουθήσαντος «δευτέρου γύρου», που επέφερε στη χώρα τα γνωστά τρομερά δεινά και διεύρυνε το διχαστικό χάσμα σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορέσαμε ακόμη να γεφυρώσουμε.

Η ιστορική μνήμη είναι απαραίτητη για να τιμούμε τη μνήμη όσων αγωνίσθηκαν, υπέστησαν δεινά ή θυσιάσθηκαν για την πατρίδα και τις ιδέες τους, αλλά και να διδασκόμαστε από τα λάθη και τα παθήματά μας για να τα αποφεύγουμε. Είναι όμως ολέθριο λάθος μέσα από την ιστορική μνήμη να αναμοχλεύουμε και να συντηρούμε τα μίση και τα πάθη που κυριάρχησαν εκείνη την εποχή, τα οποία δηλητηριάζουν την πολιτική και κοινωνική μας ζωή και οδηγούν σε ακρότητες που δυσκολεύουν την ομαλή πορεία του τόπου μας προς την πρόοδο και την ευημερία. Αν και για αρκετά χρόνια ο διχασμός αυτός συντηρείτο, λόγω των πολιτικών διώξεων και κοινωνικών αποκλεισμών μεγάλης μερίδας πολιτών, τώρα πια δεν έχει έρεισμα, αφού μετά τη μεταπολίτευση κανείς δεν διώκεται και δεν περιθωριοποιείται για τις ιδέες και τα πολιτικά του φρονήματα. Ασφαλώς και θα υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές και διαφορετικές ιδέες και απόψεις για το πώς μπορεί να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Άλλωστε αυτό είναι και το συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας. Η επικράτηση όμως των ιδεολογιών μας πρέπει να επιδιώκεται με τα νόμιμα μέσα που προσφέρει η δημοκρατία και όχι με βιαιότητες ή με πράξεις στις οποίες κυριαρχεί το μίσος και η αντεκδίκηση, ο εκβιασμός και η τρομοκρατία, η αδιαλλαξία και οι απειλές. Ας αποδείξουμε επιτέλους ότι τα παθήματα μας έγιναν μαθήματα.

Καλές γιορτές σε όλους σας

Ο Πρόεδρος της ΠΕΑΑΑΠ

Ηλίας Παπαευθυμίου

Αντ/γος ΕΛ.ΑΣ ε.α.